Drugi dzień w Bangkoku

Po przejściu przez Rambuttri odkrywamy bardzo klimatyczną knajpę, w której zamawiamy wyczekiwaną przez nas Papaya Salad (Som Tum) – jest to tradycyjne danie kuchni tajskiej, które podbiło nasze serca. Przez myśl przechodzi nam nawet zamówienie kolejnej porcji, jednak po pierwszym wieczorze wiemy, że lepiej zjeść mniej i spróbować kolejnych rzeczy. Teraz kierujemy się do rzeki Chao Phraya, a konkretnie do przystani Phra Arthit, aby łódką przetransportować się w inną część miasta.

Transport wodny w Bangkoku jest niezwykle popularny, skuteczny i tani. Rezygnujemy z turystycznego przewozu po rzece, na rzecz wtopienia się w tłum i komunikacji miejskiej. Za dwa bilety na dowolnej długości trasie płacimy 28 bathów. Podróż trwa dobre 30 minut, a my odbijamy się od przystani do przystani zabierając ze sobą kolejne osoby. Na wodzie widać dużo typowych tajskich łódek, wycieczkowych promów i niestety śmieci. Z jednej strony mijamy domy na palach, z drugiej wieżowce konkurujące ze sobą o miano najwyższego.

Wysiadamy na przystani Oriental i podążamy w kierunku hotelu State Tower Bangkok. Ponoć na 65 piętrze znajduje się najwyższy na świecie bar na świeżym powietrzu. Pech sprawia, że to miejsce bardziej ekskluzywne, niż nam się wydawało i o ile letnia sukienka jest dla nich do przyjęcia, o tyle krótkie spodnie Tomka nie pozwalają nam na wejście do środka. To nic, bo nie to jest naszym głównym celem tego wyjścia – my zmierzamy do Chinatown. Odwiedzenie tego miejsca jest na szycie naszej listy miejsc, które w Bangkoku musimy zobaczyć. Przemierzamy kolejne uliczki napotykając się co rusz na chińskie bramy i świątynie, wkomponowane w inne budynki. W końcu naszym oczom ukazuje się świat błyszczących neonów. Stragany z jedzeniem zdają się nie mieć końca, ludzie krzyczą, ludzie biegną, jedzą, fotografują, śpią na ulicy. Dzieje się tutaj tak wiele, że trudno wybrać, w którą stronę skierować oczy. W tym całym amoku zaczepiają nas tajskie nastolatki, prosząc o udzielenie wywiadu, który potrzebny im jest na lekcje. Uczą się w szkole o profilu angielskim, a na zdanie „Tajlandia jest nas egzotycznym krajem” reagują podśmiechiwaniem. Robimy sobie pamiątkową fotkę i ruszamy w poszukiwaniu jedzenia. Na Chinatown spędzamy dobre dwie godziny przechodząc od uliczki do uliczki. Owoce morze, pieczone kasztany, duriany (czyli najbardziej śmierdzące owoce świata), chińskie pamiątki i sklepy zielarskie. Od tego wszystkie mieni nam się w oczach, aż nagle wszystko się urywa – giną światła, tłum ludzi i zapach jedzenia. Okazuje się, że dzień wcześniej właśnie tutaj byliśmy, na ulicy Yaowarat – zaledwie kilkanaście metrów od Chinatown i nawet nie zdawaliśmy sobie z tego sprawy.

Wracamy na Khao San i Rabuttiri. Siadamy wygodnie na fotelu masażystów i fundujemy sobie pół godzinny masaż stóp za 150 bathów (15 zł) – za nami jakieś 20 km, więc na pewno się przyda. Ulice znowu przechodzą codzienny rytuał, znikają kolorowe stragany, pojawiają się uliczne bary, a z każdej strony krzyczą do nas „Ping Pong Show my friend!”.